jaskółka rudawa

Jaskółka rudawa – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny jaskółkowatych, zamieszkujący południową Europę, południową i południowo-wschodnią Azję, Maroko oraz środkową i wschodnią Afrykę. Zimuje w strefie tropikalnej Afryki i Azji. Do Polski zalatuje wyjątkowo – stwierdzona cztery razy. Gatunek został opisany naukowo pod nazwą Hirundo daurica, obecnie klasyfikowany jest w rodzaju Cecropis.

Foka szara

Szarytka morska lub foka szara – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju szarytka. Dorosłe samce osiągają długość rzędu 2,3 metra przy masie ciała 170–310 kg, zaś samice do około 2 metrów przy masie ciała 105–186 kg. Szarytka morska wiedzie wodno-lądowy tryb życia i jest gatunkiem typowym dla strefy przybrzeżnej. Podstawą diety szarytki są ryby, zarówno pelagiczne, jak i denne. Żywi się także skorupiakami, kałamarnicami i ośmiornicami a okazjonalnie także ptakam H. grypus zamieszkuje zachodnie i wschodnie części północnego Atlantyku oraz wody Morza Bałtyckiego. W związku z tym, że typ nomenklatoryczny pochodził z populacji zamieszkującej basen Morza Bałtyckiego, to za podgatunek nominatywny uznać należy podgatunek bałtycki i oznaczać go priorytetową nazwą H. grypus grypus (Fabricus, 1791). Szarytka jednym z trzech gatunków ssaków z rodziny fokowatych zamieszkujących Morze Bałtyckie. Istniejące w przeszłości kolonie szarytek zasiedlających południowy pas wybrzeża Bałtyku od Niemiec po Litwę przestały istnieć. Płetwonogie te tworzą tam jedynie niewielkie skupiska. Z tego powodu zlokalizowana w Helu Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego prowadzi prace badawcze ukierunkowane na przygotowania do eksperymentalnej hodowli i restytucji szarytki bałtyckiej do Zatoki Gdańskiej. Działania Stacji mają wymiar międzynarodowy.

królik domowy

Królik domowy – udomowiona forma królika europejskiego, zajęczaka z rodziny zającowatych. Prawdopodobnie po raz pierwszy udomowiony w Hiszpanii. Po podbiciu Hiszpanii przez Rzymian hodowla królików została przeniesiona na teren cesarstwa rzymskiego.

Początkowo celem hodowli królików było tylko zwiększenie masy ciała. Z czasem zaczęto je hodować również dla wełny i skór. Królik ma nie tylko znaczenie gospodarcze, jest również wykorzystywany jako zwierzę laboratoryjne i coraz częściej pełni funkcję zwierzęcia domowego, trzymanego dla towarzystwa.

Lew afrykański

Lew afrykański – mięsożerny gatunek ssaka lądowego z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie – co do wielkości – wśród czterech ryczących wielkich kotów. Jedyny kot żyjący w zorganizowanych grupach socjalnych, zaliczany do tzw. wielkiej piątki Afryki – pięciu najbardziej niebezpiecznych zwierząt afrykańskich (słoń, nosorożec, bawół, lew i lampart). Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć 150-200 kg. Największy znany samiec ważył 375 kg, był to lew o imieniu Simba, żył on do 1970 roku w Colchester Zoo. Samice są znacznie mniejsze, ważą 120–180 kg (największe 185 kg) i nie mają grzywy. Samce zajmują się zdobywaniem i obroną terytorium oraz ochroną stada i zapładnianiem samic. Samice polują i opiekują się lwiątkami. Lwy zamieszkiwały niegdyś Afrykę, Azję i Europę, a jeśli uznać lwy amerykańskie za podgatunek Panthera leo – to również Amerykę Północną i Południową. Współcześnie występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.

Płetwal błękitny

Płetwal błękitny (Balaenoptera musculus) – gatunek ssaka z rodziny płetwalowatych (Balaenopteridae). Największe znane zwierzę w historii Ziemi. Długość ciała tego ssaka dochodzi do 33 metrów, a masa ciała do 190 ton. Zaliczany do rodziny płetwalowatych, podrzędu fiszbinowców, rzędu waleni. Płetwal błękitny ma dwa otwory nosowe, małą płetwę grzbietową w tylnej części ciała i dużą płetwę ogonową z wyraźnym wcięciem pośrodku. Dawniej w oceanach żyło wiele osobników tego gatunku. Masowe polowania na wieloryby w XX stuleciu sprawiły, że populacja płetwali błękitnych zmniejszyła się wielokrotnie. Jedynym naturalnym wrogiem płetwala jest orka.

Bóbr europejski

Bóbr europejski, a także: bóbr zwyczajny, bóbr rzeczny, bóbr wschodni (Castor fiber) – gatunek ziemnowodnego gryzonia z rodziny bobrowatych (Castoridae). Uważa się go za największego gryzonia Eurazji: masa ciała dorosłego osobnika dochodzi do 29 kg, a długość ciała do 110 cm. Jest zwierzęciem silnie terytorialnym, rodzinnym i zasadniczo monogamicznym; wiedzie nocny tryb życia. Posiada szereg cech morfologicznych, które ułatwiają mu prowadzenie ziemnowodnego trybu życia – może przebywać pod wodą bez przerwy nawet do 15 minut. Bóbr należy do nielicznego grona gatunków, które potrafią przystosować środowisko do własnych potrzeb. Dzięki wyjątkowo silnym siekaczom bobry potrafią ściąć bardzo grube drzewa, o średnicy nawet do 1 m. Do najbardziej charakterystycznych śladów funkcjonowania bobrów w środowisku należą budowane przez nie tamy i żeremia.

Wiewiórka

Tułów wraz z głową wiewiórki pospolitej osiągają łącznie długość 20–24 cm, ogona 17–20 cm, przy masie ciała 200–300 gramów. Zwierzę charakteryzuje się ubarwieniem zmiennym. Spotykane są dwie odmiany: jedna z częścią grzbietową wybarwioną na rudo, szarymi bokami i białą częścią brzuszną, a druga o grzbiecie czarnobrunatnym i białej części brzusznej, a bokach cieniowanych. Możliwe są także wybarwienie pośrednie. Wspomniane wersje kolorystyczne mogą występować równolegle u rodzeństwa z jednego miotu. Jesienią wiewiórki zmieniają futro na bardziej gęste i wybarwione w szarym odcieniu. Kolejna zmiana futra następuje wiosną. Ogon pokryty jest włosem rozmieszczonym w dwóch pasmach. Wiewiórka ma długie uszy zakończone kitkami. Zęby mają niskie korony.

Sokół

Duży sokół, o krępej sylwetce, silnej budowie ciała z długimi, ostro zakończonymi skrzydłami i masywną głową. Samica większa o około 1/3. Ptaki obu płci ubarwione podobnie. Dorosłe – wierzch stalowoszary z rozjaśnieniem na kuprze, wole kremowe, spód biały z nakrapianiem na piersi w kształcie łez, a poniżej ciemnym poprzecznym prążkowaniem. Osobniki młode – wierzch ciemnobrązowy, spód kremowy z podłużnym prążkowaniem. Mają jasne kreskowanie na bokach głowy i karku, a kremowo ubarwiony spód uwidacznia grube i ciemne kreski. Wąs jest niewyraźnie zaznaczony.

Na policzkach charakterystyczny czarny „wąs” kontrastującym z białym policzkiem. Jest bardziej wyrazisty w porównaniu z innymi sokołami podobnej wielkości. Szyja i ogon krótkie. Dziób krótki, silnie hakowato zagięty z charakterystycznym „zębem” w górnej części i odpowiadającym mu wcięciem w żuchwie. Nogi, woskówka, obramowanie oczu i nasady dzioba w intensywnie żółtym kolorze. Nozdrza wyraźnie widoczne na tle woskówki, okrągłe, z widocznym centralnym punktem. Oko bardzo ciemne, z prawie niewidoczną źrenicą.

Kolorystyka wyraźnie różni się pomiędzy podgatunkami, szczególnie egzotycznymi. Jest znacznie większy od pustułki. W porównaniu z nią szersze u nasady i bardziej zaostrzone skrzydła. Ubarwienie wierzchu może mylić go z kobuzem.

Pingwiny-ciekawostki

Współcześnie na świecie żyje tylko 18 gat. ptaków należących do rodziny i rzędu pingwinów (bezlotki, łac. Sphenisciformes). Pingwiny antarktyczne obejmują przy tym 7 następujących gatunków: pingwin białobrewy (łac. Pygoscelis papua), pingwin białooki (łac. Pygoscelis adeliae), pingwin cesarski (łac. Aptenodytes forsteri), pingwin królewski (łac. Aptenodytes patagonicus), gat. pingwin maskowy (łac. Pygoscelis antarcticus), pingwin skalny (łac. Eudyptes chrysocome), pingwin złotoczuby (łac. Eudyptes chrysolophus). Tylko jeden gatunek, pingwin cesarski jest przy tym endemitem, co oznacza, że występuje wyłącznie na Antarktydzie oraz przylegających wysepkach i nigdzie indziej na świecie.

Pingwiny antarktyczne zasługują na wielkie uznanie, ponieważ obszar który zamieszkują, czyli Arktyka, jest bardzo trudny do przeżycia. Obszar ten znajduje się na półkuli południowej naszego globu i obejmuje samotny, położony najdalej na południe na Ziemi kontynent Antarktydę oraz otaczający ją ze wszystkich stron Ocean Południowy wraz z przyległymi wyspami. Znajduje się tu geograficzny biegun południowy, będący jednocześnie jednym z dwóch ziemskich biegunów zimna. Antarktyda jest przy tym najzimniejszym, najsuchszym i najbardziej wietrznym kontynentem na Ziemi. Około 98% jej powierzchni pokrywa niesamowicie gruba polarna czapa lodowa, której średnia grubość dochodzi aż do 1,9 km! Nic dziwnego, że taki to lodowy kraj, skoro temperatura w najzimniejszych okresach spada tu nawet poniżej −90°C. W tak surowym i nieprzyjaznym klimacie mogą wytrzymać tylko bardzo wyjątkowe zwierzęta, a wśród nich szczególnie właśnie pingwiny. Ptaki są tu jednak nieliczne, bowiem lista ich gatunków w Antarktyce składa się w sumie jedynie z 46 gat. (niektóre źródła podają 53 gat.). Największym w tym gronie i w ogóle wśród wszystkich pingwinów jest pingwin cesarski, u którego wysokość u obu płci wynosi ok. 120-130 cm, przy masie ciała ok. 20-45 kg. Najładniejszym, a może i najdziwniejszym w tym gronie jest z kolei pingwin skalny i pingwin złotoczuby, ponieważ ptaki te noszą na głowie kryzę długich, żółtych piór, przez co wyglądają nie tylko jakby miały frak, ale też i peruczkę. Uroku dodają im też pomarańczowo-czerwonawe dzioby, a u pingwina skalnego także pomarańczowe oczy.

Najdziwniejszy rozród na Antarktydzie przechodzą pingwiny cesarskie, które zakładają rodziny i składają jaja na początku arktycznej zimy, gdy temperatura spada nawet poniżej −90°C, a wiatry wieją z prędkością do 200 km/h. Na dodatek na lęgowiska usytuowane w głębi lądu wędrują z wybrzeża na odległość często nawet do 120 km. Z kolei w pogoni za pokarmem którym są głównie ryby, nurkują na głębokość ok. 150-250 m (odnotowana u tego gat. maksymalna głębokość nurkowania to 565 m). Po zanurkowaniu są zdolne przebywać pod wodą nawet przez 15-20 min. Pływają przy tym z prędkością ok. 6-9 km/h, a na krótkich dystansach przyspieszają nawet do 19 km/h. Co ciekawe długość życia pingwinów cesarskich w warunkach naturalnych wynosi na ogół do 20 lat, choć naukowcy zaobserwowali, że niekiedy dożywają nawet i do 40 lat.

Gepard-ciekawostki

 Gepard-To najszybszy mieszkaniec sawanny i jednocześnie najszybsze zwierzę lądowe na świecie. Gepard to zwierzę z gromady ssaków, rzędu drapieżnych, rodziny kotowatych, rodzaju gepardy. W tym rodzaju jedynym żyjącym gatunkiem jest Acinonyx jubatus – gepard grzywiasty. Ciało geparda zachowując odpowiednie proporcje, przypomina kota domowego. Charakterystyczne cechy wyróżniające ten gatunek to mała głowa, krótki pysk, wysoko osadzone oczy i małe okrągłe uszy. Sierść geparda jest płowa z okrągłymi czarnymi plamkami i czarnymi liniami po bokach pyska. Długość jego ciała wynosi od 112 – 150 cm., a wysokość w kłębie 60 – 80 cm. Waga dorosłego samca to 42 – 65 km., zaś samicy od 30 – 45 kg. Sam ogon geparda może mierzyć nawet 90 cm. Gepardy mają smukłą i muskularną sylwetkę z obszerną klatką piersiową i wąską talią. Ciekawostką jest to, że gepardy jako jedyne wielkie koty nie ryczą, natomiast wydają inne dźwięki podobne do ćwierkania, szczekania, syczenia, mruczenia, miauczenia i rechotania.

Witam serdecznie na moim blogu, nazywam się Łukasz, mam 14 lat i będę umieszczał tutaj ciekawostki na temat środowiska życia różnych zwierząt. Zapraszam serdecznie. :)